Surfing
Blijf op de hoogte en volg Eliane
09 Februari 2015 | Australië, Byron Bay
Op een paar blauwe plekken en heel veel spierpijn na heb ik de afgelopen dagen overleefd. Ik ben (nog) geen pro maar de basics kan ik na een intensieve week.
Maandagochtend stonden er 80 mensen te wachten op de bus richting Seven Mile Beach waaronder ik, om een echte surfer te worden. Eenmaal aangekomen liep je door de camping richting het kleine paradijsje. Kleine huisjes met een grote eetplek in het midden. Op elke veranda was wel een hangmat en overal hingen surfboards.
De eerste vijf dagen in Seven Mile Beach waren geweldig. Mijn dagen bestonden letterlijk uit slapen eten surfen eten slapen surfen eten slapen en natuurlijk uit veel lachen.
Met de groepsnaam scheißedudes kregen we les van twee surfers. Ik ging er met het idee heen dat ik van een typisch Australische surfer les zou krijgen maar niets was minder waar. Dan ben je in Australië en krijg je les van een Nederlandse surfer.
Tijdens de lessen houd je geen rekening met de regels van het surfen. Om je een idee te geven: zie je een golf dan pak je hem of er nou al andere mensen op zijn of niet je gaat voor de golf. Na de golf pak je je board en loop je in een rechte lijn terug naar je plek. Als je andere mensen hiermee hindert dan maakt dat niks uit want dat was jouw plek dus daar ga je weer heen.
Maar na deze 5 dagen vertrok ik naar Byron Bay met de gedachte dat ik best aardig kon surfen maar dit viel vies tegen. Je gaat van een softboard naar een hardboard en gelijk ook een maatje kleiner. Eigenlijk moet je alles opnieuw leren.
Ook moet je opeens de regels toepassen, degene die het dichts bij de piek zit krijgt de golf. Het kan dus zomaar zijn dat je 15 minuten wacht op jouw one minute of fame, als het niet minder is, op de golf. Ook ga je niet in een rechte lijn terug maar ga je om de surfers heen. Dit doe je trouwens niet alleen omdat het moet maar ook omdat je liever geen surfboard tegen je aan wilt. Het wachten was niet erg want alleen al rustig op je board zitten en kijken naar de surfers die pas echt kunnen surfen was al geweldig.
Veel golven heb ik niet gepakt maar het begin is er en wie weet ga ik over een aantal jaar naar verschillende plekken over heel de wereld om alleen te surfen maar voor nu houd ik het bij Australië en ga ik genieten van het relaxte Byron Bay.
Liefs,
Eliane
Maandagochtend stonden er 80 mensen te wachten op de bus richting Seven Mile Beach waaronder ik, om een echte surfer te worden. Eenmaal aangekomen liep je door de camping richting het kleine paradijsje. Kleine huisjes met een grote eetplek in het midden. Op elke veranda was wel een hangmat en overal hingen surfboards.
De eerste vijf dagen in Seven Mile Beach waren geweldig. Mijn dagen bestonden letterlijk uit slapen eten surfen eten slapen surfen eten slapen en natuurlijk uit veel lachen.
Met de groepsnaam scheißedudes kregen we les van twee surfers. Ik ging er met het idee heen dat ik van een typisch Australische surfer les zou krijgen maar niets was minder waar. Dan ben je in Australië en krijg je les van een Nederlandse surfer.
Tijdens de lessen houd je geen rekening met de regels van het surfen. Om je een idee te geven: zie je een golf dan pak je hem of er nou al andere mensen op zijn of niet je gaat voor de golf. Na de golf pak je je board en loop je in een rechte lijn terug naar je plek. Als je andere mensen hiermee hindert dan maakt dat niks uit want dat was jouw plek dus daar ga je weer heen.
Maar na deze 5 dagen vertrok ik naar Byron Bay met de gedachte dat ik best aardig kon surfen maar dit viel vies tegen. Je gaat van een softboard naar een hardboard en gelijk ook een maatje kleiner. Eigenlijk moet je alles opnieuw leren.
Ook moet je opeens de regels toepassen, degene die het dichts bij de piek zit krijgt de golf. Het kan dus zomaar zijn dat je 15 minuten wacht op jouw one minute of fame, als het niet minder is, op de golf. Ook ga je niet in een rechte lijn terug maar ga je om de surfers heen. Dit doe je trouwens niet alleen omdat het moet maar ook omdat je liever geen surfboard tegen je aan wilt. Het wachten was niet erg want alleen al rustig op je board zitten en kijken naar de surfers die pas echt kunnen surfen was al geweldig.
Veel golven heb ik niet gepakt maar het begin is er en wie weet ga ik over een aantal jaar naar verschillende plekken over heel de wereld om alleen te surfen maar voor nu houd ik het bij Australië en ga ik genieten van het relaxte Byron Bay.
Liefs,
Eliane
-
09 Februari 2015 - 14:35
Karin Steijger:
heerlijk....al die leuke ervaringen van je. We genieten!!!!
Karin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
